True crime, of waargebeurde misdaad wordt in Nederland steeds populairder. Vooral onder jonge vrouwen. Er zijn veel bekende True Crime verhalen zoals die van Jeffrey Dahmer, Ted Bundy en The Zodiac Killer. Maar waarom wordt zoiets gruwelijks als True Crime op een filmavond tegenwoordig meer geprefereerd?
True Crime door de jaren heen
True Crime is een genre dat al geruime tijd bestaat. Ver voordat boeken zo gangbaar waren als ze nu zijn werd er al in ballades gezonden over moorden. Vanaf de 17e eeuw werden er honderden pamfletten verspreidt waarin de meest angstaanjagende moorden werden beschreven.
In de 19e eeuw kwam de detectiveroman in opkomst. Literaire critici en schrijvers zoals Thomas De Quincey schreven destijds essays over True Crime. Daarin bespraken ze niet alleen de daders van de misdaden, maar ook hoe de maatschappij er in die tijd tegen aan keek.
Het eerste True Crime boek werd pas in de 20e eeuw gepubliceerd door de populaire Times journalist Edmund Pearson. Hij schreef het boek Studies in Murder. In 1924 werd ook het eerste True Crime tijdschrift gepubliceerd, True Detective. Het tijdschrift richtte zich eerst op fictie misdaden, maar dat verandere later naar ware misdaden. De significante opkomst van true crime in de 20e eeuw werd grotendeels aangedreven door het boek In Cold Blood (1966) van Truman Capote. Door de opkomst van verschillende mediaplatformen werd de interesse in waargebeurde misdaad verhoogd.
De echte doorbraak van True Crime kwam in de jaren 2010. Dit kwam met name door de groei van podcasts. De podcast Serial (2014), wordt gezien als een belangrijk keerpunt. De podcast brak podcastrecords toen het 5 miljoen downloads behaalde op iTunes, sneller dan welke podcast dan ook. Na het succes van deze podcast ontstond er een nieuwe golf van True Crime entertainment in verschillende vormen.
De fascinatie van True Crime
True Crime heeft dus een rijke geschiedenis, maar waarom spreekt het ons toch zo aan? Met name omdat wij mensen nieuwsgierig zijn aangelegd. We willen dingen snappen, zeker bij iets heftigs als moord. Van nature hebben we meer aandacht voor negatieve dingen. Dit heet morbide nieuwsgierigheid. Dat wij dit hebben is niet gek. De mens is zo ingesteld om alert te zijn op potentieel gevaarlijke situaties, dit doen we uit zelfbescherming en komt nog uit onze oertijd, toen we onszelf moesten beschermen tegen wilde dieren en andere gevaren van buitenaf.
True Crime helpt ons ook met het verbreden van onze kennis van de wereld om ons heen. Door het kijken van dit soort gruwelijke misdrijven denken we patronen te leren herkennen. En dat om onszelf te kunnen beschermingen, dat geeft een veilig gevoel.
Ook zoeken we graag spanning op. Dan maken we het stofje adrenaline aan. Dit krijg je bijvoorbeeld van een achtbaanrit, maar onder andere ook van True Crime films.
Waarom True Crime vooral vrouwen boeit
Mannen staan vaak bekend als het ‘stoerdere’ en ‘agressievere’ gender. Toch blijken vrouwen meer gefascineerd voor True Crime. Dat komt waarschijnlijk door de eerdergenoemde kennis die het je ervan krijgt. Elke 8 dagen wordt er in Nederland een vrouw vermoord, de meeste door hun eigen partner of ex- partner. Voor veel vrouwen geeft dit een motief om zich te verdiepen in True Crime. Als je bekend bent met het gedrag en de motieven van moordenaars, is het gemakkelijker ze te vermijden.
In de jaren vijftig en zestig lag de focus op de alwetende detective (die voornamelijk man waren) en zijn strijd om alle waarheden te achterhalen. In de jaren zeventig komt FBI-special agent Robert Ressler met de term seriemoordenaar. In deze periode werd True Crime ook populairder onder de media. Mensen willen weten wat er omgaat in de hoofden van die seriemoordenaars. Hierdoor kan True Crime ook aantrekkelijker zijn voor vrouwen, omdat de nieuwsgierigheid van vrouwen meestal ligt in het onbekende. De nieuwsgierigheid van mannen ligt meestal op feitelijke informatie verzamelen (zoals True Crime dus eerst was).
Gevaar van True Crime
Hoewel het kijken van True Crime nog zo onschuldig lijkt vanuit je veilige bubbel warm onder je dekentje, kan het toch een effect hebben op hoe we naar de wereld en de misdaden om ons heen kijken. Te veel True Crime kan er ook zorgen dat je juist banger wordt voor misdaad. Je kan het gevoel hebben dat er veel meer misdaad is, terwijl dit juist afneemt. Dat noem je de veiligheidsparadox.
Aanbevelingen
Series/ documentaires:
Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story: Drama-serie van Ryan Murphy, vertelt het verhaal vanuit verschillende perspectieven, inclusief slachtoffers en politie.
The Most Dangerous Animal of All : Over de onderzoeken van de San Francisco Chronicle-journalist en politie.
Mindhunter: Drama-serie gebaseerd op echte FBI-profilers die seriemoordenaars interviewen.
Podcasts:
Serial: klassieker; start met seizoen 1 over Adnan Syed.
My Favorite Murder: mix van true crime en humor; erg populair.
Moordcast: populaire Nederlandse true crime-podcast, gepresenteerd door Dionne Slagter (OnneDi) en haar broer Henrik. Ze bespreken wekelijks spraakmakende moordzaken, variërend van bekende zaken tot minder bekende mysteries.
Boeken:
In Cold Blood: Truman Capote, een klassieker over de moord op een Kansas-familie.
The Stranger Beside Me: Ann Rule over seriemoordenaar Ted Bundy (ze kende hem persoonlijk!).
I’ll Be Gone in the Dark: Michelle McNamara over de Golden State Killer.
Vond je dit artikel intressant? Lees dan ook deze!
