David Lynch. Een naam die je niet zomaar vergeet. De man achter een paar van de meest bizarre, verwarrende en tegelijkertijd prachtige films ooit gemaakt. Gisteravond kwam het nieuws dat Lynch op 78-jarige leeftijd is overleden aan longemfyseem. En ja, het voelt alsof een stukje filmgeschiedenis is weggescheurd. Maar laten we niet te veel hangen in verdriet. In plaats daarvan, ga mee in de wereld van een man die droomde met zijn ogen open!
Een man, een visie
Lynch was niet zomaar een regisseur. Hij was een dromer, een schepper van werelden waar de grens tussen realiteit en fantasie niet alleen vervaagde, maar volledig verdween. Films als Eraserhead (1977), Blue Velvet (1986) en natuurlijk de serie Twin Peaks (1990) maakten hem legendarisch. Wie kan vergeten hoe we allemaal probeerden te ontcijferen wat er gebeurde in dat bizarre stadje waar “the owls are not what they seem”? Het voelde alsof Lynch ons uitnodigde om niet alleen te kijken, maar vooral te voelen en te ervaren.
By Georges Biard
Waarom het werkt
Het is moeilijk om uit te leggen waarom Lynch’s werk zoveel impact heeft. Misschien omdat het ons altijd wist te verrassen. Je kijkt naar Mulholland Drive en denkt: “Oké, ik snap dit,” en vijf minuten later ben je compleet verloren. Maar dat is het geniale eraan. Lynch dwong ons om niet logisch na te denken, maar gewoon mee te gaan in de waanzin. En oh, wat was het heerlijk.
Een rebel in Hollywood
Wat Lynch misschien nog specialer maakte, is dat hij altijd trouw bleef aan zichzelf. Terwijl Hollywood probeerde alles glad en verkoopbaar te maken, gaf Lynch ons films die ruw, ongemakkelijk en eerlijk waren. Hij gaf ons de nachtmerries die we liever vergeten, maar waarvan we stiekem wisten dat ze echt waren. Zijn films waren een spiegel van onze angsten en verlangens, verpakt in een surreële droomwereld.
Een erfenis van dromen
Lynch’s werk gaat over meer dan films en series. Het gaat over hoe we naar de wereld kijken. Hij heeft ons geleerd dat het oké is om niet alles te begrijpen. Dat er schoonheid zit in chaos. En dat dromen – hoe vreemd ze ook mogen zijn – de moeite waard zijn.
Dus pak een kop koffie (zwart zoals Agent Cooper het wil), zet Blue Velvet of Twin Peaks aan en laat je meevoeren. Want Lynch mag dan niet meer bij ons zijn, zijn dromen blijven leven.
