Column
Ik ben 2de jaars en dit betekent voor mij een stage zoeken! En eerlijk ik vraag me soms af hoe je dit doet, en zelfs belangrijker waarom voelt dit proces alsof het is ontworpen je zenuwen te slopen
Sinds vorige week mag ik beginnen met solliciteren. Superleuk maar ook super frustrerend de stages die ik leuk vind zijn nu al of bezet of gesloten. Dan staat er “tot begin november nemen we sollicitanten aan” nou het is geen begin november meer.
Dus dan denk ik. Dan maar lekker bellen en enthousiasme laten horen. Een bedrijf bellen dat geen erkenning heeft voor mijn opleiding lijkt me best een goed idee toch? Even vragen of ze hier iets aan kunnen doen. Dus daar begint mijn avontuur. Lang wachten met een lekker wachtmuziekje aan terwijl en meer dan 100 keer “je bent de eerstvolgende aan de lijn” en uh opeens ben ik opgehangen? Tja dan probeer ik het wel een 2de keer en ja hoor eindelijk aan de lijn en dan hoor je dit: “Geen idee, bel maandag maar opnieuw.” Dan vraag ik me wel echt af of dit nog wel zin heeft.
En dan eindelijk, je vindt een bedrijf dat wel sollicitante aan neemt. Staat zelfs “solliciteer hier”, dus ik klik en krijg geen link, nummer of mailadres. Het enige waar dit me naartoe heeft geleden is een doodlopend pad en geen stage.
Natuurlijk heb ik mijn angsten:
Wat als ik geen stage vind?
Wat als het tegenvalt?
Wat als alles totaal anders loopt dan gepland?
Maar gelukkig is dat niet het hele verhaal. Want naast al mijn stress en frustratie heb ik een veel grotere dosis voorpret. Ik vind het spannend, maar op een leuke manier. Het gevoel dat er iets nieuws aankomt, nieuwe mensen ontmoeten en om ergens binnen te stappen en denken “ja dit past bij me” om nieuwe dingen te leren. De eerste echte stappen richting mijn toekomst.
En misschien vind ik een stage waar ik me helemaal thuis ga voelen, of juist een plek waar ik erachter kom dat ik er niet thuis hoor, en dat is even waardevol. Het idee dat ik straks iets ga doen wat bij me hoort geeft me hoop en zelfs een beetje vlinders in mijn buik.
En als ik zo even meeluister in m’n klas hebben we allemaal wel een beetje dezelfde mix hebben. En deze mix noem ik nu even “stagezoekangst”
