De NAVO, je hoort er vaak over in het nieuws, vooral als het over oorlog, vrede of veiligheid gaat. Maar wat is de NAVO nou eigenlijk precies? Wie zitten erin? En wat doen ze daar? In dit artikel leggen we het stap voor stap voor je uit.
Wat is de NAVO?
NAVO is de afkorting van de “Noord-Atlantische Verdragsorganisatie”. In het Engels staat dit voor de “North Atlantic Treaty Organization”, kortgezegd de NATO. De NAVO is in 1949 opgericht om te zorgen voor vrede en veiligheid in 32 Europese landen en ook in Noord-Amerika. Deze landen vormen een samenwerking voor politieke en militaire doeleinden. De belangrijkste afspraak van de NAVO-landen is: een aanval op 1, is een aanval op iedereen. Bondgenoten helpen elkaar dus wanneer een van de landen wordt aangevallen.
Waarom hebben we de NAVO opgericht?
Kort na de Tweede Wereldoorlog was de NAVO opgericht om de vrede te bewaren en de veiligheid van de leden te beschermen. Het hoofddoel was om hun gemeenschappelijke vijand, de Sovjet-Unie, af te schrikken en te weerhouden van een aanval op een van de lidstaten. Op 4 april 1949 vond in Washington de ondertekening van het NAVO-verdrag plaats. Hier deden de twaalf landen Amerika, Canada, België, Nederland, Luxemburg, Frankrijk, Verenigd Koninkrijk, Italië, Noorwegen, Denemarken, IJsland en Portugal aan mee. Na die tijd besloten nog 20 andere landen zich aan te sluiten.
Wie zitten er in de NAVO-top?
Tijdens de top neemt de NAVO beslissingen die belangrijk zijn voor de wereldwijde vrede en veiligheid. Ze komen samen om belangrijke kwesties te bespreken. NAVO-toppen vinden niet altijd jaarlijks plaats, maar als daar aanleiding voor is. Bijvoorbeeld toen Rusland Oekraïne binnenviel. Naar de top komen er naar verwachting 45 staatshoofden en regeringsleiders. Dat zijn de regeringsleiders van de 32 bondgenoten en regeringsleiders van partnerlanden. Ook komen er 45 ministers van Buitenlandse Zaken en 45 ministers van Defensie. In totaal komen er ongeveer 6000 mensen die verschillende landen vertegenwoordigen. Verder komen er 2000 nationale en internationale journalisten. Dit bevestigt de rijksoverheid.
